Rozpatrzenie i uzasadnienie pod kątem prawnym Zarządzenia Dyrekcji Teatru w sprawie wyrażania zgody na pracę i inne zajęcia pracowników artystycznych poza teatrem.

r.p. Krzysztof Matuszyk:

W mojej ocenie treść tego zarządzenia jest w znacznej części niezgodna z kodeksem pracy oraz przepisami ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej z dnia 25 października 1991 r.

W pierwszej kolejności, należy podnieść, iż zgodnie z art. 31a ust. 4-6 przedmiotowej ustawy pracownik artystyczny jest obowiązany uzyskać zgodę pracodawcy na podjęcie dodatkowego zatrudnienia, przy czym wymaganie to ograniczone jest do sytuacji, w których występuje ryzyko kolizji między wykonywaniem obowiązków wynikających ze stosunku pracy a zajęciami podejmowanymi na rzecz innego podmiotu.

Oznacza to w ocenie opiniującego, że nie każda dodatkowa aktywność zawodowa aktora, będzie się wiązać z obowiązkiem uzyskania stosownej zgody dyrektora. Mając to na uwadze, treść zarządzania może być skuteczna co najwyżej w zakresie zgody dyrekcji dotyczącej takich sytuacji, w których występuje co najmniej potencjalne ryzyko ww. kolizji.

Należy podnieść jednak, że w praktyce może być trudno zidentyfikować te sytuacje, w szczególności jeżeli mamy do czynienia z zobowiązaniami aktora o bardziej długotrwałym zasięgu. W takich przypadkach ryzyko kolizji nawet jeżeli nie występuje od początku, z upływem czasu może się zaktualizować. Reasumując, zarządzenie w zakresie, w którym wykracza poza ww. regulację ustawową, jako sprzeczne z prawem nie obowiązuje.

Brak jest także podstaw prawnych do tego, aby dyrektor mógł żądać stosownych pism od podmiotów zatrudniających, czy też chcących zatrudnić pracowników artystycznych. W pewnych okolicznościach, zobowiązanie takie mogłoby naruszać prawo pracowników do podejmowania dodatkowego zatrudnienia, a z całą pewnością nazbyt je ograniczać.

Ponadto, jest to obowiązek nakładany na osoby trzecie, przez co bez ich zgody jest on nieegzekwowalny. Mając to na uwadze, treść pkt 2 zarządzenia kształtuje prawa pracownika mniej korzystnie niż przepisy ww. ustaw, co skutkuje tym, że jest niewiążąca.

Powrót

Arbitraż jest jedną z metod rozwiązywania sporów prawnych, występuje zarówno przy kwestiach krajowych, jak również przy rozwiązywaniu sporów o randze międzynarodowej.

Istota arbitrażu 

Arbitraż polega na rozstrzygnięciu sporu bez udziału sądu powszechnego. Kompetencje sędziowskie w sprawie powierza się wybranemu przez strony arbitrowi, który zazwyczaj jest bezstronnym specjalistą z dziedziny, która swymi ramami obejmuje sporną kwestię.

Arbitraż charakteryzuje się szybkością rozwiązywania sporów oraz jest znacznie tańszy niż tradycyjne postępowanie sądowe. Kolejnym atutem arbitrażu jest jego każdorazowa poufność, która przydatna jest szczególnie w sprawach gospodarczych, gdzie zachowanie dobrej marki przez przedsiębiorcę jest bardzo istotne.

Arbitrem jest osoba dobrze znająca się na rzeczy, często o wiele lepiej niż sędzia sądu powszechnego.

Warunek rozstrzygnięcia

Warunkiem rozstrzygnięcia sporu przez sąd arbitrażowy jest zgoda stron stosunku prawnego. Taka zgoda zawierana jest w formie umowy o arbitraż lub klauzuli w umowie nazywanej zapisem na sąd polubowny.

Charakter arbitrażu

Arbitraż może posiadać charakter incydentalny, instytucjonalny oraz administrowany. W pierwszym z nich strony wybierają arbitrów, którzy wybierają spośród siebie przewodniczącego i rozstrzygają na podstawie wcześniej przyjętych zasad.

Pozostałe dwa funkcjonują w oparciu o organy profesjonalnie zajmujące się arbitrażem. Są to m.in. Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie gospodarczej w Warszawie, czy Sąd Arbitrażowy przy Nowotomyskiej Izbie Gospodarczej w Nowym Tomyślu.

Źródło: www.infor.pl

Powrót